Film: No! (2012)

1988: de Verenigde Naties hebben het regime van dictator Pinochet gedwongen een referendum uit te schrijven: met een simpel ja of nee moeten de Chilenen beslissen over het wel of niet aanblijven van de man die al sinds 1973 de onbetwiste leider van het land is.

René Saveedra, een gehaaide reclamejongen, wordt gevraagd om mee te werken aan de nee-campagne. Het campagneteam mag in de aanloop naar het referendum elke dag vijftien minuten vullen met een boodschap tegen het regime van Pinochet. René weet dat het aannemen van deze baan kan betekenen dat hij zijn gegoede positie in de maatschappij kwijt zal raken maar laat zijn idealen overwinnen; hij neemt de uitdaging aan. Hij zal veel moeten doorstaan, met als belangrijkste hindernissen de intimidatie van het Pinochet-regime en de verdeeldheid binnen de leden van de nee-campagne.
(Bron: Filmtotaal.nl)

De film speelt zich af tegen de glory days van het yuppen-dom. Geld, status en individuele vrijheid zijn belangrijk en het gaat niet om de inhoud maar om de verpakking, als je iets verkocht wil hebben.


De misdadigheden van het regime komen zeker en veelvuldig in beeld, maar daar ligt niet de nadruk op. Het wordt, vermoed ik, als bekend verondersteld en is meer context voor de film. Het speelt wel een duidelijke rol in Renés persoonlijke leven.

De tegenstellingen binnen de samenwerkende oppositie zijn op licht-satirische wijze weergegeven, alhoewel je je de frustratie van de linkse kant wel kunt voorstellen als het wapen tegen je vijand juist het succes van de vijand is: reclametechnieken uit de kapitalistische consumptiemaatschappij.

Het Ancien Regime (de Junta) komt er overigens niet beter vanaf. Een verzameling treurige oude mannetjes die (net als de oude Marxisten) hun grip op de werkelijkheid grotendeels kwijt zijn.

Want het gaat niet meer om linkse en rechtse ideologie, maar om meer democratie. En de verpakking van de boodschap. Dit komt in de film heel mooi naar voren door de tegenstelling tussen René en zijn baas Lucho Guzman, de eigenaar van het reclamebureau waar René werkt (en waarin hij binnenkort ook partner wordt). Lucho wordt namelijk gevraagd om de Si! campagne vorm te geven, waarna er een vakinhoudelijk gevecht uitbreekt tussen de heren, met reclamespotjes en merchandise als wapen.

Afgelopen week sprak ik een Chileense (van Nederlandse afkomst), die me vertelde dat ze zich ergerde aan het taalgebruik in de film. Het platte, volkse accent en woordgebruik vond ze niet passen bij het verhaal, dat zich grotendeels in de bovenklasse van de bevolking afspeelt. Mijn Spaans is te slecht om dat te kunnen horen, laat staan dat ik de nuances in het Chileens-Spaans meekrijg. Maar ik begrijp dat het overkomt alsof je naar Soldaat van Oranje zit te kijken, waarbij de hoofdpersonen modern plat Haags spreken, doorspekt met Bargoense termen.

Maar als je dat toch niet meekrijgt, is het een leuke film!



(Gezien in Cinema Middelburg)

Meer info
Officiële filmsite
De reclamespotjes in de film (niet ondertiteld, maar vaak goed te begrijpen)
IMDB

Plaatjes
http://media.theiapolis.com/d4-i23GV-k4-l249Z/film-poster.html