Vorige week even gelezen in het boek "Opgeruimd!" van Marie Kondo, een opruim-goeroe, die als stelregel heeft dat als je er niet blij van wordt, het weg kan. Dat noemt ze Konmari.
Vanuit mijn achtergrond vooral het hoofdstuk over 'vervelende paperassen' gelezen. Wat een beperkte vrouw. De vuistregel: alles moet weg (want van paperassen wordt je niet blij) gaat volkomen voorbij aan de functie van die 'paperassen'.
Het is duidelijk dat ze nooit een echte huisadministratie heeft moeten voeren, anders begrijp je wel dat veel paperassen een geheugen- en bewijsfunctie hebben die veel verder gaat dan de beperkte doelen van mevrouw Kondo.
Uitzondering op haar 'alles moet weg' zijn brieven van sentimentele waarde (totdat je die categorie moet aanpakken van het boek) en dingen als huurcontracten en handleidingen/garantiebewijzen (totdat ze weg kunnen). En die orden je niet, maar stop je in allemaal in één doorzichtige plastic map! Heel Handig!
Totdat je die handleiding van dat 4 jaar geleden gekochte apparaat wil terugzoeken, of het 20 jaar geldige garantiebewijs (daar heb ik er zeker drie van) dat ondertussen onleesbaar is geworden, omdat plastic mapjes weekmakers bevatten die de inkt oplossen. Het is een korte termijn oplossing en geen structurele, duurzame oplossing. Het verschuift het probleem.
Mijn probleem is niet haar uitgangspunt ('word je er blij van'), maar haar rücksichtlose invulling ervan, waarbij ze zich niet kan inleven in de waarden van zaken voor andere personen (haar hoofdstukje over boeken en boekenliefhebbers is ronduit lachwekkend).
Laten we als voorbeeld nemen wat me twee jaar gebeurde bij een verbouwing in mijn huis. Op een bepaald moment moesten we weten of een in beton gegoten afvoerleiding (uit een verbouwing van enkele jaren daarvoor) groot genoeg was voor een extra aansluiting. Met andere woorden, was het de moeite waard om de vloer open te breken? Uit het bestek en de foto's die ik genomen had, werden we niet wijzer. En ik wist dat we toen, bij de vorige verbouwing, ter plekke een beslissing hadden genomen, omdat de maat niet duidelijk in de plannen was opgenomen. Maar wat ook al weer?
Uiteindelijk vond ik een papiertje met een schetsje met oa maten, van de voorman die me had voorgetekend wat de gevolgen waren van een beslissing.
Dat papiertje had al lang en breed weggegooid moeten zijn van Kondo: het had geen functie meer na de aanleg van de leiding en ik werd er niet blij van als ik het zag. Tot het moment dat ik het NODIG had. Toen werd ik er WEL blij van. Had ik het weggegooid, dan was ik waarschijnlijk NIET blij geweest als ik me herinnerd had dat we het ooit hadden opgeschreven (en dat had ik; daarom kon ik het papiertje achterhalen).
Volgens Kondo had ik al die dingen moeten weggooien. Want zij heeft een duidelijke mening over wat de juiste invulling is van haar stellingen en er is maar één interpretatie (je bent nou eenmaal een goeroe), met een erg oppervlakkige insteek. Ik-ga-vooral-thee-drinken-met-mijn-vriendinnen-en-bemoei-me-niet-met-de-moeilijke-dingen-in-het-huishouden/leven.
Kortom, het zou maar zo kunnen dat we over een paar jaar een beweging van Konmari spijtoptanten gaan krijgen die schadevergoeding eisen wink-emoticon
(Het plezier in weggooien herken ik wel van DIV-ers: lekker opruimen en meters maken! Maar het blijft een sneue bedoeling als je alleen naar dàt blije gevoel streeft.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten